Στη Γηραιά Ήπειρο και στον πλανήτη ολόκληρο συντελούνται αργά αλλά σταθερά, κοσμογονίες. Σε λίγα χρόνια τίποτε δεν θα είναι όπως σήμερα. Η λεγόμενη "Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση" ενδέχεται να καταρρεύσει, θα καταστεί αμφίβολη η συνύπαρξη τόσων πολλών ευρωπαϊκών κρατών με τόσες αναμεταξύ τους διαφορές. Καμιά κοινή πολιτική δεν θα ικανοποιεί όλους τους εταίρους. Διαφορετικής δυναμικής οικονομίες δεν θα μπορούν να έχουν ένα κοινό νόμισμα, το "σκληρό" ευρώ. Οι εθνικισμοί θα επιστρέψουν δριμύτεροι. Σε όλο αυτό το πλάνο, εάν προστεθεί το σχέδιο των Η.Π.Α. περί οικονομικής καθυπόταξης της Ρωσίας, ο καθένας αντιλαμβάνεται πόσο τελείως διαφορετικός θα είναι ο κόσμος μας. Μόνο η οικονομική ένωση δεν μπορεί να κρατήσει ενωμένη την Ευρώπη, αφού απέτυχε η πολιτική ενοποίησή της, σε ένα μεγάλο ενιαίο και αδιαίρετο κράτος. Σε έκθεσή του, το Αμερικανικό Ίδρυμα Ερευνών STRATFOR, για την επόμενη δεκαετία κάνει λόγο για διαχωρισμό της Ευρώπης σε τέσσερα κομμάτια. Η Γερμανία θα είναι ο μεγάλος χαμένος και ο νέος "παίκτης" στο παιγνίδι της Ευρασίας θα είναι η Πολωνία, όπου μαζί με την Ουγγαρία και τη Ρουμανία θα θέσουν υπό την επιρροή τους τη Λευκορωσία και την Ουκρανία, ενώ στο Βορρά η Δημοκρατία της Καρελίας θα περάσει στην επενέργεια της Φιλανδίας(πλήρης αποκλεισμός της Ρωσίας). Το κεντρικό θέατρο των επιχειρήσεων προς το νότο θα είναι ο Εύξεινος Πόντος.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι στην περίπτωση που υλοποιηθούν αυτά τα συγκεκριμένα σχέδια, περί παγκόσμιας επικυριαρχίας, ο μεγάλος σύμμαχος των Η.Π.Α. θα είναι η Τουρκία και φυσικά όχι άνευ ανταλλαγμάτων. Αμφιβάλλει κανείς ότι το δώρο που θα ζητήσει η γειτονική χώρα, ως περιφερειακή δύναμη, θα είναι η "δορυφοροποίηση", περί τον εαυτό της, της Κύπρου(γι' αυτό δεν λύνεται και το Κυπριακό) και της Βαλκανικής Χερσονήσου, ιδίως της Ελλάδας(πόσο μάλλον εάν είναι σε κατάσταση πλήρους οικονομικής εξάντλησης και μειωμένης γεωπολιτικής αξίας).
Κι ενώ προοιωνίζονται(κατά τα σχέδια - σενάρια) το "κλείσιμο" του Κυπριακού ζητήματος και του θέματος της ονομασίας των Σκοπίων σε βάρος των Ελληνικών συμφερόντων, ο διαμελισμός στο Αιγαίο και η μετατροπή της Θράκης και της Μακεδονίας σε "ουδέτερη εμπορική ζώνη", προς όφελος των συμφερόντων του "μουσουλμανικού τόξου", η Ελλάδα ως μη έχουσα φαίνεται σοβαρά προβλήματα(με ένα μεταναστευτικό και ένα δημογραφικό πρόβλημα να της κατατρώει τις σάρκες της), επιδίδεται χάριν παιδιάς σε μικροπολιτικές τακτικές, παραβλέποντας το διεθνές γίγνεσθαι, προσπαθώντας να ξεπεράσει τις ριζωμένες παθογένειές της, έχοντας ως οδυνηρή αλληλουχία το "ότι είναι εθνικό μετατρέπεται σε πολιτικό, ότι είναι πολιτικό μεταβάλλεται σε κομματικό και ότι είναι κομματικό μεταμορφώνεται σε προσωπικό". Ίσως αυτή η εγγενής παθογένεια να είναι από συστάσεως του ελληνικού κράτους, η κύρια αιτία που αυτή η χαρισματική πατρίδα δεν απέκτησε τη θέση εκείνη που της αναλογούσε στη σύγχρονη ιστορία, ένεκα των οικουμενικών καταβολών και των θυσιαστικών αγώνων της. Αυτή την τρισκατάρατη παθογένεια βιώνει και σήμερα ο τόπος μας. Ένα κατ' εξοχήν εθνικό θέμα όπως είναι η διάσωση της Ελλάδας μέσα από την οικονομική της χρεοκοπία(στην ουσία χρεοκοπία των αξιών της), το οποίο απαιτεί πανεθνική έγερση, εθνική συνεννόηση, ομοψυχία και κοινή προσπάθεια, μετατρέπεται από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας σε παιγνίδι μικροκομματικών σκοπιμοτήτων, χωρίς να υπολογίζονται καθόλου οι δύσμοιροι πολίτες. Η ήδη ποικιλοτρόπως δοκιμαζόμενη Δημοκρατία πέφτει ακόμη χαμηλότερα στα μάτια του μέσου και σοβαρού πολίτη. Σε μια κρίσιμη έως τραγική συγκυρία, όπου η Ελλάδα και η κοινωνία έχουν τεράστια ανάγκη, οφείλουν απέναντι σε όλους μας, οι πολιτικές δυνάμεις να επιφέρουν την εθνική συνεννόηση. Εάν η προοπτική αυτή τορπιλιστεί για διάφορους λόγους, ας ετοιμαζόμαστε για τα χειρότερα.
Μια άλλη προοπτική πιο ιδεώδης από την προηγούμενη θα ήταν να στηρίξει η Βουλή μια κυβέρνηση αμιγώς τεχνοκρατών, επιχειρηματιών και διανοουμένων, μη πολιτικών, η οποία θα αγωνιστεί να βγάλει τη χώρα από τα αδιέξοδα χωρίς να υπολογίζει το λεγόμενο πολιτικό κόστος και χωρίς αγκυλώσεις που δημιουργούνται από την άσκηση εξουσίας λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Η προοπτική αυτή, αν και ιδεώδης, φαντάζει απίθανη να επισυμβεί, καθώς το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο, για ευνόητους λόγους, δεν έχει συνηθίσει ή δεν έχει τη διάθεση να παραχωρεί ούτε μια σπιθαμή από την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία του.
Τα προαναφερθέντα δεν υποδηλώνουν τόσο το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα, όσο τις ρηξικέλευθες και ταχύτατες δράσεις που πρέπει να αναληφθούν και την ομοφροσύνη που οφείλει να επιδείξει ο πολιτικός κόσμος. Τα "εργαλεία" γαι τη διάσωση και τη σταδιακή ανασυγκρότηση της Ελλάδας υπάρχουν, αυτό που δεν υπάρχει είναι το "μαγικό ραβδί" και ο χρόνος. Αυτό που υπάρχει και εμποδίζει είναι οι παγιωμένες ιδεολογικές αρτηριοσκληρύνσεις, αναφορικά με το θέμα αποκρατικοποιήσεις - μεταρρυθμίσεις - επενδύσεις, αγκυλώσεις που διαπερνούν ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Συνεπώς οι δράσεις που θα πρέπει να αναληφθούν πάνω σε ένα εθνικό σχέδιο, καθώς επιβάλλεται να είναι άκρως ανατρεπτικές των υπαρχουσών δομών της οικονομίας και της κοινωνίας, θα πρέπει να τύχουν ευρύτατης πολιτικής αποδοχής και συναινέσεων.
Ο λαός έμαθε να υπομένει, αλλά όχι επ' άπειρον. Αναμένει τις δράσεις, τις πράξεις και αποφάσεις των πολιτικών δυνάμεων και μετά θα σκεφθεί "τι μέλλει γενέσθαι", αλλά όλα αυτά λίαν συντόμως, διότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος, η υπομονή κάποτε θα τελειώσει και ύστερα ο Θεός να βάλει το χέρι Του.
Αντώνιος Μπάμιατζης
Αντιστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
(Μέλος του Δ.Σ. του Συνδέσμου Αποστράτων Χωρ/κής
και Ελληνικής Αστυνομίας Νομού Θεσσαλονίκης)
