Κυριακή, 29 Μαρτίου 2015 και ο Σύνδεσμός μας συμμετέχει, πιστός στο "Χρέος" του, στο μνημόσυνο των θυμάτων της επίθεσης δυνάμεως εκνόμων οπαδών της αριστεράς, σε βάρος του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου την 30 και 31 Μαρτίου 1946, ενέργεια που δυναμίτισε την κορωνίδα της δημοκρατικής έκφρασης του λαού, να δηλώσει την πολιτική του προτίμηση μέσα από μια εκλογική διαδικασία, δέκα χρόνια μετά από τις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα.Όπως και εμείς, έδωσαν το παρόν στην εκδήλωση Σύνδεσμοι Αποστράτων από όλες τις περιφέρειες της χώρας.
Το τελετουργικό περιλάμβανε χαιρετισμό από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Πιερίας, κ.Αδαμόπουλο, από εκπρόσωπο της Π.Ο.Α.Α.Σ.Α., από τον Πρόεδρο της Ε.Α.Σ. κ.Δανιά και προς μεγάλη ικανοποίηση όλων από την παρουσία του και μόνο και από τον εναπομείναντα επιζώντα της μάχης του Σταθμού, κ.Παπακωνσταντίνου, ο οποίος και εξέφρασε το παράπονό του για την απουσία της πολιτείας.  |
| Ο κ.Παπακωνσταντίνου απευθύνει χαιρετισμό |
Η εκδήλωση έκλεισε με σιγή ενός λεπτού και τον Εθνικό Ύμνο.
Ακόμα μια φορά με πρωτοβουλία των Αποστράτων, η απόδοση τιμών προς συναδέλφους που έπραξαν πιστά το καθήκον τους, έτσι όπως η αρχαία ρήση "τοις κείνων ρήμασι πειθώμενοι" επιβάλλει, έλαβε χώρα στον τόπο της θυσίας.
Το θλιβερό για τις τάξεις της Χωροφυλακής και του Στρατού, αλλά και τους κατοίκους του Λιτοχώρου περιστατικό, είναι ένα από τα πολλά της νεότερης ιστορίας της χώρας μας που στο όνομα της "εθνικής ομοψυχίας" (που τελικά δεν επιτεύχθηκε ποτέ), έμεινε στη σκιά και μόνο το χρέος των συναγωνιστών και των συγγενών των θυμάτων κατάφερε να το κρατήσει ζωντανό, σε πείσμα μιας λανθασμένης αντίληψης της ιστορικής αλήθειας και της συντονισμένης προσπάθειας των ηττημένων της εποχής που, κατά παράδοξο τρόπο, πέτυχαν να επιβάλλουν την άποψή τους για τη μνήμη των όσων διαδραματίστηκαν όχι μόνο έως το 1949, αλλά και για αργότερα.
 |
| Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου κ.Σακονίδης Γεώργιος στην κατάθεση στεφάνου |
Το απόσπασμα που ακολουθεί αφορά στα όσα είπε ο τότε Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γεώργιος Παπανδρέου, σε μια από τις συναντήσεις των αντιμαχόμενων πλευρών του Δεκεμβρίου του 1944 στα πλαίσια συζητήσεων για εύρεση αναίμακτης λύσης στην αντιπαράθεση:
"Το όνομα της σημερινής Κυβερνήσεως θα μείνη πάντοτε εις την Ιστορίαν συνυφασμένον με την προσπάθειαν της Εθνικής Ενώσεως. Και οι αδιάλλακτοι ηγέται της Άκρας Αριστεράς θα παραμείνουν οι ένοχοι του εμφυλίου πολέμου. Και δια την αλήθειαν αυτήν υπάρχουν πλήρεις αποδείξεις.
Εις το Εθνικόν Συμβόλαιον του Λιβάνου ετέθησαν αι αρχαί, την πραγμάτωσιν των οποίων σταθερώς επεδίωξα. Και αι αρχαί αυταί είναι η διάλυσις των ανταρτικών δυνάμεων, η δημιουργία Εθνικού Στρατού, η κατάργησις της τρομοκρατίας, η αποκατάστασις της τάξεως, της προσωρινής ασφαλείας και της πολιτικής ελευθερίας του λαού μας, ώστε απηλλαγμένος πάσης υλικής και ψυχολογικής βίας, ν' αποφασίση ελευθέρως και δια το πολίτευμα και δια το κοινωνικό καθεστώς και δια την Κυβέρνησιν της αρεσκείας του. Τας αρχάς αυτάς επανελάβαμεν και εις τον προγραμματικόν λόγον της Κυβερνήσεως της 18 Οκτωβρίου. Αυταί υπήρξαν αι κοιναί μας επαγγελίαι. Ποία όμως υπήρξε η πραγματικότης; Υπήρχεν εις τας Αθήνας η Κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως, αλλά ολόκληρος η χώρα εστέναζεν υπό την κατοχήν της Εαμικής τρομοκρατίας. Οι αντάρται του ΕΛΑΣ και η Εαμική πολιτοφυλακή απετέλουν το Κράτος. Και εξηκολούθουν και αι συλλήψεις και αι εκτελέσεις των πολιτών οι οποίοι εβαρύνοντο μόνον με την ευθύνην, ότι δεν συνεμερίζοντο την τρομοκρατικήν πολιτικήν της ενόπλου μειοψηφίας. Εις την Θεσσαλονίκην μόνον, μετά την απελευθέρωσίν της, έγιναν χιλιάδες συλλήψεων και πλήθος εκτελέσεων. ......." (Γ.Α.ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ "Ποιοί ήθελαν τα Δεκεμβριανά").
Γιατί για όσους δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να καταλάβουν, αυτό είναι το επίκεντρο του μνημοσύνου:
" Να τιμηθεί η πίστη στο καθήκον".
