Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος ο Σύνδεσμός μας οργάνωσε τη μετάβαση στο Λιτόχωρο Πιερίας, για να συμμετάσχει στην εκδήλωση μνήμης της ομώνυμης μάχης, που απετέλεσε την 1η επίσημη ένοπλη σύγκρουση των συντασσομένων με το ΚΚΕ, εναντίον του επίσημου κράτους, στα πλαίσια της προσπάθειας της αριστεράς να εμποδίσει τις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές του 1946.
 |
Έτσι η 31η Μαρτίου 2013, μας βρήκε στο δρόμο για την επετειακή εκδήλωση, σε μια διαδρομή κόντρα στη λήθη, αντίθετη με τις τακτικές της διάδοχης αριστεράς, που προσπαθεί να προβάλει διαστρεβλωμένα τα γεγονότα, να αθωώσει τους πρωταίτιους, να ηρωοποιήσει αντεθνικές ενέργειες και πρόσωπα στη σκιά της όποιας "αντιστασιακής" δράσης τους και να επιβάλει με έωλα επιχειρήματα την κατάργηση όλων των "διχαστικών εκδηλώσεων".
Είναι μια συνειδητή συμμετοχή, που υπαγορεύεται από το χρέος τιμής στη διαχρονική προσφορά των στελεχών της Ελληνικής Χωροφυλακής στην ειρήνη και την υπεράσπιση της νομιμότητας, που σφραγίστηκε επανειλημμένα με το αίμα των νεκρών της και από σεβασμό στις αξίες που κληρονομήσαμε.
Συμμετέχουμε ελπίζοντας πως με την προβολή παρόμοιων γεγονότων της ιστορίας μας, θα καταστήσουμε τις ακραίες συμπεριφορές παράδειγμα προς αποφυγή. Το έθνος και η χώρα μας έχουν επιβιώσει μέσα από ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις και αυτό που οδήγησε σε νίκες και επανασύνταξη ήταν πάντα η ομοψυχία και η συνεργασία. Δεν είναι της παρούσης να καταφύγω σε καταλογισμό ευθυνών για τον "εμφύλιο". Ο καθένας πλέον έχει τη δυνατότητα να βρει την αλήθεια.
Παρά το γεγονός πως ελάχιστοι πλέον είναι οι επιζώντες των χρόνων των εμφυλιακών συγκρούσεων ή του συμμοριτοπόλεμου όπως χαρακτηρίσθηκε και ήταν γνωστός για πολλά χρόνια, οι νεότερες γενιές αστυνομικών στην πλειοψηφία μας, δεν υστερούμε σε αρχές και κριτική ικανότητα, ώστε να αξιολογούμε σωστά και κατά πως αρμόζει τα γεγονότα και να αποφασίζουμε ελεύθερα όπως ταιριάζει σε δημοκρατίες, για τον τρόπο με τον οποίο θα αποδώσουμε τιμές όπου και όπως πρέπει.
Δεν υποχρεώνεται ουδείς ν' αποδεχθεί την ορθότητα των πράξεών μας, ούτε και υπάρχει αυτή η πρόθεση. Απλά όπως συμβαίνει και για το μεγαλύτερο μέρος της Ελληνικής Ιστορίας, που για τους περισσότερους υπάρχουν άγνωστα γεγονότα και πτυχές, έτσι και τα όσα τιμώνται κατά την εκδήλωση του Λιτόχωρου, παραμένουν στη σκιά ή ακόμα μπορεί να διακρίνει εύκολα κάποιος, πως γίνεται προσπάθεια να θαφτούν μέσα από λανθασμένες οπτικές και υπό το καθεστώς μιας νεωτεριστικής πολιτικής ισοπέδωσης των πάντων και προσπάθειας απόδοσης ισομερών ευθυνών σε όλα, ώστε να είναι όλοι φταίχτες και να μην διεκδικηθεί το δίκιο, να μην ζητηθούν ευθύνες, να μην υπάρχει τιμωρία, να μην λειτουργήσει η δικαιοσύνη και δώσει θάρρος στον αδικημένο και θελήσει να αξιώσει το δίκιο του και σ' άλλα θέματα.
Απ' τη λήθη που επιβλήθηκε για όσα διεπράχθησαν στη διάρκεια του "συμμοριτοπόλεμου", τη μετονομασία του σε "εμφύλιο", την αμνηστία για λόγους συμφιλίωσης και οράματος ειρήνης, έως την "πιασάρικη" ατάκα "μαζί τα φάγαμε" η τακτική είναι ίδια.
Μένει σε μας ν' ανοίξουμε τα μάτια, ν' αφυπνίσουμε το πνεύμα, να ορθώσουμε ανάστημα σε ό,τι μας προσβάλλει και μέσα από αξιοπρεπείς εκδηλώσεις και στάση ζωής, ν' αφήσουμε την ελευθερία μας να εκφραστεί. Αυτός είναι για μένα ο συμβολισμός της ημέρας. Αυτό και το κίνητρο για να συμμετάσχω και αυτό είναι που σφυρηλατείται μέσα μου όσο τα χιλιόμετρα λιγοστεύουν και πλησιάζω στον τόπο. Εκεί κοινωνώ το αίμα της Ιστορίας και το αφήνω να κυλήσει στις φλέβες μου.
Έδωσε ο Θεός και στη φετινή επέτειος είχε γι ακόμα μια φορά την ευκαιρία να παρευρεθεί μεταξύ μας και ο τελευταίος επιζών της μάχης του Λιτόχωρου, κος Νικόλαος Παπακωνσταντίνου. Τα όσα από ψυχής εκφώνησε, φόρτισαν περισσότερο την ατμόσφαιρα. Το τελετουργικό της εκδήλωσης δεν έχει να επιδείξει κάτι διαφορετικό απ' ότι συνηθίζεται. Ίσως και η ακολουθία των τύπων να μην είναι το ζητούμενο. Μα όπως και οι δικοί μας άνθρωποι δεν ανασταίνονται με τα μνημόσυνα και τα τρισάγια αλλά αποκαθιστούμε με αυτά κάτι στη σχέση μας, έτσι κι εδώ τα πράγματα είναι απλά. Αναγνωρίζουμε τη σχέση μας, το κληροδότημα, την υποχρέωση στο μέλλον και συνεχίζουμε. Κι επειδή στην ύστατη στιγμή μετράει πόσο ψηλά κρατήσαμε τα λάβαρα, επιτρέπουμε στη συνείδησή μας να κάνει βήματα σωτηρίας.
Στέργιος Σαββίδης
Διαβάστε ακόμα: http://sindesmosapostraton.blogspot.gr/2012/06/1946.html
Είναι μια συνειδητή συμμετοχή, που υπαγορεύεται από το χρέος τιμής στη διαχρονική προσφορά των στελεχών της Ελληνικής Χωροφυλακής στην ειρήνη και την υπεράσπιση της νομιμότητας, που σφραγίστηκε επανειλημμένα με το αίμα των νεκρών της και από σεβασμό στις αξίες που κληρονομήσαμε.
 |
| Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου κος Παύλος Αντωνίου κατά την κατάθεση στεφάνων |
Παρά το γεγονός πως ελάχιστοι πλέον είναι οι επιζώντες των χρόνων των εμφυλιακών συγκρούσεων ή του συμμοριτοπόλεμου όπως χαρακτηρίσθηκε και ήταν γνωστός για πολλά χρόνια, οι νεότερες γενιές αστυνομικών στην πλειοψηφία μας, δεν υστερούμε σε αρχές και κριτική ικανότητα, ώστε να αξιολογούμε σωστά και κατά πως αρμόζει τα γεγονότα και να αποφασίζουμε ελεύθερα όπως ταιριάζει σε δημοκρατίες, για τον τρόπο με τον οποίο θα αποδώσουμε τιμές όπου και όπως πρέπει.
 |
| Ο κος Ν.Παπακωνσταντίνου (τελ.επιζών) εκφωνεί το λόγο του |
 |
| Ο κος Παπακωνσταντίνου κατά την κατάθεση στεφάνου |
Μένει σε μας ν' ανοίξουμε τα μάτια, ν' αφυπνίσουμε το πνεύμα, να ορθώσουμε ανάστημα σε ό,τι μας προσβάλλει και μέσα από αξιοπρεπείς εκδηλώσεις και στάση ζωής, ν' αφήσουμε την ελευθερία μας να εκφραστεί. Αυτός είναι για μένα ο συμβολισμός της ημέρας. Αυτό και το κίνητρο για να συμμετάσχω και αυτό είναι που σφυρηλατείται μέσα μου όσο τα χιλιόμετρα λιγοστεύουν και πλησιάζω στον τόπο. Εκεί κοινωνώ το αίμα της Ιστορίας και το αφήνω να κυλήσει στις φλέβες μου.
Έδωσε ο Θεός και στη φετινή επέτειος είχε γι ακόμα μια φορά την ευκαιρία να παρευρεθεί μεταξύ μας και ο τελευταίος επιζών της μάχης του Λιτόχωρου, κος Νικόλαος Παπακωνσταντίνου. Τα όσα από ψυχής εκφώνησε, φόρτισαν περισσότερο την ατμόσφαιρα. Το τελετουργικό της εκδήλωσης δεν έχει να επιδείξει κάτι διαφορετικό απ' ότι συνηθίζεται. Ίσως και η ακολουθία των τύπων να μην είναι το ζητούμενο. Μα όπως και οι δικοί μας άνθρωποι δεν ανασταίνονται με τα μνημόσυνα και τα τρισάγια αλλά αποκαθιστούμε με αυτά κάτι στη σχέση μας, έτσι κι εδώ τα πράγματα είναι απλά. Αναγνωρίζουμε τη σχέση μας, το κληροδότημα, την υποχρέωση στο μέλλον και συνεχίζουμε. Κι επειδή στην ύστατη στιγμή μετράει πόσο ψηλά κρατήσαμε τα λάβαρα, επιτρέπουμε στη συνείδησή μας να κάνει βήματα σωτηρίας. Στέργιος Σαββίδης
Διαβάστε ακόμα: http://sindesmosapostraton.blogspot.gr/2012/06/1946.html
