Επετειακό για την μνήμη της γενοκτονίας του ελληνισμού του Πόντου…..

  Καλότυχοι όσοι ζούνε στα χώματα των προγόνων τους ελεύθεροι και τιμούν τους αγώνες του παρελθόντος, υπερήφανοι για την κληρονομιά τους.

Υπάρχουν όμως ακόμα για τον ελληνισμό περιοχές υπό κατοχή. Πόντος, Μικρά Ασία, Βόρειος Ήπειρος, Ανατολική Θράκη, Βόρειος Μακεδονία, Κύπρος, Ίμβρος, Τένεδος.

Για όλους όσοι καταγόμαστε από αλύτρωτες πατρίδες, δεν υπάρχουν εορτές απελευθέρωσης, παρά μόνο μνημόσυνα.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Οι πατρίδες χάθηκαν για πάντα και ίσως μόνο η Κύπρος(επειδή έτσι θα συμφέρει σε κάποιους) έχει ελπίδες να ζήσει μέρες χαράς.

Από όσους σώθηκαν κι έφεραν αναμνήσεις από τις πατρίδες, έμειναν ελάχιστοι(λόγω ηλικίας) κι αυτοί  θα χαθούν.

Για τους απογόνους μένει μόνο πικρία, ένας κρυφός πόνος που δεν περνά αλλά μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτόν.

Όχι, δεν είμαστε γραφικοί, μας λείπουν οι ρίζες. Και παρά το ότι αυτή η γη των ελεύθερων Ελλήνων, η Ελλάδα των σύγχρονων χρόνων, άνοιξε τη μητρική αγκαλιά της και ανάστησε τους πρόσφυγες, παρά το ότι βγάλανε καινούργιες ρίζες εκεί όπου τερμάτισε η διαδρομή για τα καραβάνια τους, η απώλεια της πατρίδας μεταφέρετε στο DNA μας και δεν ξεπερνιέται.

Συνεχίζουμε να ζούμε όπως μετά το θάνατο των γονιών μας, ανασαίνουμε, υπάρχουμε, δημιουργούμε χωρίς αυτούς, όμως μας λείπουν κι αυτός ο πόνος δεν είναι μετρήσιμος.

19 Μαΐου κάθε χρόνο θρηνούμε  στη μνήμη των χαμένων πατρίδων, στη μνήμη των ψυχών που θυσιάστηκαν στην προσπάθεια ν’ ανάψουν τη φλόγα της λευτεριάς και στον Πόντο, όπως έκαναν πάντα οι Έλληνες, στη μνήμη όσων αφού επέζησαν από τις πολεμικές συγκρούσεις, τιμωρήθηκαν που τόλμησαν να ερωτευθούν τη λευτεριά, στη μνήμη όσων κυνηγημένοι δεν πρόλαβαν να πατήσουν στα ελεύθερα χώματα της Ελλάδας, στη μνήμη όσων αγωνίστηκαν να σώσουν τη φυλή για να μην χαθεί ο κρίκος και σπάσει η αλυσίδα.

19 Μαΐου κάθε χρόνο τιμούμε ακόμα μια θυσία του ελληνισμού, μαζί με την πολιτεία, με μια σειρά λιτών εκδηλώσεων, όπως αρμόζει στα μνημόσυνα.

«Πατρίδα μ’ κι ανασπάλω ΄σε» (Πατρίδα μου δε σε ξεχνώ).

Κλείνω με τους στίχους του Κ.Μπαλαχούτη:

«Δες, μέσα μου δες, μνήμες φωτιές πάλι ξυπνούν

…..

Άπονοι καιροί, αυτή η γη έχει φωνή»

(από το ομώνυμο τραγούδι που ερμήνευσαν

οι Β.Σκουλάς και Α.Παρχαρίδης)   

 Ακούστε ολόκληρο το τραγούδι ΕΔΩ

Στέργιος Σαββίδης