Μάιος 2013 και θα έπρεπε επιτέλους οι φωνές των αντιπροσώπων μας στο ελληνικό κοινοβούλιο, να ενωθούν και να απαιτήσουν από την παγκόσμια κοινότητα την αναγνώριση των εγκλημάτων του Κεμαλισμού και τη μνήμη των θυμάτων του.
Αντ' αυτού, με αφορμή αυτή τη φορά τη δήθεν αναγκαία κατάρτιση ενός "αντιρατσιστικού νομοσχεδίου", για το οποίο όλα τα κόμματα συμφωνούν πως πρέπει να υπάρχει αλλά όπως το διατυπώνει το καθένα χωριστά, γίναμε ξανά μάρτυρες ενός ακόμα παραληρήματος μιας άκριτης ιδεολογικής τοποθέτησης, που θέλει και επιμένει στην αμφισβήτηση των ιστορικών γεγονότων που σημάδεψαν τον ελληνισμό. Πρωταγωνιστής βουλευτής με τη συνδρομή ομοϊδεατών της εντός και εκτός της βουλής και νέο θύμα η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.

Αντιμετωπίζουμε έτσι μια έμμηνη κατάσταση από πρόσωπα και χώρους, που αντιδρούν συνεχώς και εκδηλώνονται με αλαλαγμούς, γεμάτα εμμονές που προβάλλονται από τα ΜΜΕ που τους χαϊδεύουν, για να χτίσουν γέφυρες επαφών με μια ενδεχόμενη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.