Τετάρτη 1 Απριλίου 2015

Λιτόχωρο 2015, πιστοί στο Χρέος....

Συμμετοχή στο μνημόσυνο του Λιτοχώρου 29-3-2015  Κυριακή, 29 Μαρτίου 2015 και ο Σύνδεσμός μας συμμετέχει, πιστός στο "Χρέος" του, στο μνημόσυνο των θυμάτων της επίθεσης δυνάμεως εκνόμων οπαδών της αριστεράς, σε βάρος του Σταθμού Χωροφυλακής Λιτοχώρου την 30 και 31 Μαρτίου 1946, ενέργεια που δυναμίτισε την κορωνίδα της δημοκρατικής έκφρασης του λαού, να δηλώσει την πολιτική του προτίμηση μέσα από μια εκλογική διαδικασία, δέκα χρόνια μετά από τις τελευταίες εκλογές στην Ελλάδα.
  Όπως και εμείς, έδωσαν το παρόν στην εκδήλωση Σύνδεσμοι Αποστράτων από όλες τις περιφέρειες της χώρας. 
  Το τελετουργικό περιλάμβανε χαιρετισμό από τον Πρόεδρο του Συνδέσμου Πιερίας, κ.Αδαμόπουλο, από εκπρόσωπο της Π.Ο.Α.Α.Σ.Α., από τον Πρόεδρο της Ε.Α.Σ. κ.Δανιά και προς μεγάλη ικανοποίηση όλων από την παρουσία του και μόνο και από τον εναπομείναντα επιζώντα της μάχης του Σταθμού, κ.Παπακωνσταντίνου, ο οποίος και εξέφρασε το παράπονό του για την απουσία της πολιτείας. 

Ο κ.Παπακωνσταντίνου απευθύνει χαιρετισμό
  Ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών και κατάθεση στεφάνων από τους Συνδέσμους, τον κ.Παπακωνσταντίνου και απογόνους και συγγενείς των θυμάτων της επίθεσης. 
  Η εκδήλωση έκλεισε με σιγή ενός λεπτού και τον Εθνικό Ύμνο.
  Ακόμα μια φορά με πρωτοβουλία των Αποστράτων, η απόδοση τιμών προς συναδέλφους που έπραξαν πιστά το καθήκον τους, έτσι όπως η αρχαία ρήση "τοις κείνων ρήμασι πειθώμενοι" επιβάλλει, έλαβε χώρα στον τόπο της θυσίας.
  Το θλιβερό για τις τάξεις της Χωροφυλακής και του Στρατού, αλλά και τους κατοίκους του Λιτοχώρου περιστατικό, είναι ένα από τα πολλά της νεότερης ιστορίας της χώρας μας που στο όνομα της "εθνικής ομοψυχίας" (που τελικά δεν επιτεύχθηκε ποτέ), έμεινε στη σκιά και μόνο το χρέος των συναγωνιστών και των συγγενών των θυμάτων κατάφερε να το κρατήσει ζωντανό, σε πείσμα μιας λανθασμένης αντίληψης της ιστορικής αλήθειας και της συντονισμένης προσπάθειας των ηττημένων της εποχής που, κατά παράδοξο τρόπο, πέτυχαν να επιβάλλουν την άποψή τους για τη μνήμη των όσων διαδραματίστηκαν  όχι μόνο έως το 1949, αλλά και για αργότερα. 
Ο Πρόεδρος του Συνδέσμου κ.Σακονίδης Γεώργιος
στην κατάθεση στεφάνου
  Το "περιστατικό" είναι καταγεγραμμένο και δεν αμφισβητείται από κανέναν. Η διαφορά προκύπτει στο πριν, στο τι οδήγησε στην απόφαση να επιλεγεί αυτή η ενέργεια σε χρόνο και τόπο. Την ευθύνη επιρρίπτουν η μια στην άλλη πλευρά οι εμπλεκόμενες πολιτικές παρατάξεις της εποχής και αυτή η αντιπαράθεση κρατά μέσω των διάδοχων πολιτικών κομμάτων έως και σήμερα. 
  Από τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της κατοχής και διαστρέβλωσαν το σκοπό της αντίστασης, για τον οποίο χιλιάδες Ελλήνων παραμέρισαν πολιτικές διαφορές και εντάχθηκαν σε ανταρτικές ομάδες, τα Δεκεμβριανά του 1944 και τη "Συμφωνία της Βάρκιζας", φτάσαμε στην αμφισβήτηση της Δημοκρατίας την οποία οι επιτιθέμενοι υποτίθεται πως υποστήριζαν. 
  Το απόσπασμα που ακολουθεί αφορά στα όσα είπε ο τότε Πρόεδρος της Κυβερνήσεως Γεώργιος Παπανδρέου, σε μια από τις συναντήσεις των αντιμαχόμενων πλευρών του Δεκεμβρίου του 1944 στα πλαίσια συζητήσεων για εύρεση αναίμακτης λύσης στην αντιπαράθεση:  
"Το όνομα της σημερινής Κυβερνήσεως θα μείνη πάντοτε εις την Ιστορίαν συνυφασμένον με την προσπάθειαν της Εθνικής Ενώσεως. Και οι αδιάλλακτοι ηγέται της Άκρας Αριστεράς θα παραμείνουν οι ένοχοι του εμφυλίου πολέμου. Και δια την αλήθειαν αυτήν υπάρχουν πλήρεις αποδείξεις.
  Εις το Εθνικόν Συμβόλαιον του Λιβάνου ετέθησαν αι αρχαί, την πραγμάτωσιν των οποίων σταθερώς επεδίωξα. Και αι αρχαί αυταί είναι η διάλυσις των ανταρτικών δυνάμεων, η δημιουργία Εθνικού Στρατού, η κατάργησις της τρομοκρατίας, η αποκατάστασις της τάξεως, της προσωρινής ασφαλείας και της πολιτικής ελευθερίας του λαού μας, ώστε απηλλαγμένος πάσης υλικής και ψυχολογικής βίας, ν' αποφασίση ελευθέρως και δια το πολίτευμα και δια το κοινωνικό καθεστώς και δια την Κυβέρνησιν της αρεσκείας του. Τας αρχάς αυτάς επανελάβαμεν και εις τον προγραμματικόν λόγον της Κυβερνήσεως της 18 Οκτωβρίου. Αυταί υπήρξαν αι κοιναί μας επαγγελίαι. Ποία όμως υπήρξε η πραγματικότης; Υπήρχεν εις τας Αθήνας η Κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως, αλλά ολόκληρος η χώρα εστέναζεν υπό την κατοχήν της Εαμικής τρομοκρατίας. Οι αντάρται του ΕΛΑΣ και η Εαμική πολιτοφυλακή απετέλουν το Κράτος. Και εξηκολούθουν και αι συλλήψεις και αι εκτελέσεις των πολιτών οι οποίοι εβαρύνοντο μόνον με την ευθύνην, ότι δεν συνεμερίζοντο την τρομοκρατικήν πολιτικήν της ενόπλου μειοψηφίας. Εις την Θεσσαλονίκην μόνον, μετά την απελευθέρωσίν της, έγιναν χιλιάδες συλλήψεων και πλήθος εκτελέσεων. ......." (Γ.Α.ΛΕΟΝΤΑΡΙΤΗΣ "Ποιοί ήθελαν τα Δεκεμβριανά").  

  Η αποσιώπηση της αλήθειας δεν δικαιώνει τη θυσία των θυμάτων του καθήκοντος και δεν παραδειγματίζει θετικά τους νεότερους.
  Γιατί για όσους δε γνωρίζουν ή δε θέλουν να καταλάβουν, αυτό είναι το επίκεντρο του μνημοσύνου:
" Να τιμηθεί η πίστη στο καθήκον".